in fertaalburo, dat yn haadsaak de Nederlânske taal yn it Frysk oerset. Dit alles op it mêd fan tsjinstferliening foar bedriuwslibben en partikulieren.
Robbie: Dat is wol in bytsje wier. Sjoerd: Do bist in ordinêre dief. Harrie: Hee Sjoerd, harkje no even. Litte wy der no ús foardiel mei dwaan. Sjoerd: En wat hiest yn’e holle? Harrie: Hiel simpel. Ik ha hjir in lytse foarrie klear stean. Dy ferkeapje ik gewoan even net troch en – ploep – sûnder dat wy ek mar wat hoege te dwaan, sjit de omset omheech.
Antoinette: Wat dochst no?
Frits: Ik ha him!
Antoinette: Sjoch no es watst dien hast. In smoarch plak op myn skjinne kleed.
Frits: (grutsk) Ja, it wie in foltreffer.
Antoinette: It moat daliks yn’e wask.
Barbara: Dochs wol spitich fan dy gesellige keuken. Mei ik dat even sizze?
Suzanne: Mem, wy binne hjir foar Robbie.
Marius: It oanrjocht kaam oant krekt boppe myn knibbels. As ik in stik bôle smard hie, moast ik mei spit op’e bank.
Marjo:
Hy sit yn syn wurkkeamer. Achter syn kompjûter.
Marc: Porno hoecht helendal net ferkeard te wêzen foar in relaasje.
Marjo: Nee, hy sit te wachtsjen.
Marc: Wêr op?
Marjo: Op persys it goeie momint om te keapjen of te ferkeapjen. Oandielen, opsjes, wit ik it.
Valerie: Dennie, as de broer fan dokter Kreukwijk oankomt, wolsto him dan fuortstjoere? Dennie: Och, binne jo dêr no wol wis fan? Wolle jo him net in kânske jaan? Valerie: Dy gek! Gjin hier op myn holle.
Ik bin op 13 desimber berne yn Poppenwier yn De Lege Geaën en ha altyd al in foarleafde foar talen hân, yn it bysûnder foar de Fryske taal. Tagelyk mei de ynteresse foar toaniel/teater wie it op in bepaald momint logysk om ris in toanielstik oer te setten. Doe’t ik de smaak te pakken hie, wie der gjin hâlden mear oan. It waard myn passy. It offisjeel beneamen fan ‘letterfretter’ fan myn fertaalburo yn 2004 hat myn libben dêrnei yn positive sin feroare. Alle dagen ha ik de lúkse om wat mei ‘myn’ taal te dwaan, alles uteraard foar it goeie resultaat. Dat is myn stribjen, dat is myn doel!